Vers van de pers

Ze is net twee jaar afgestudeerd en komt dus vers van de pers. “De eerste bevalling die ik echt zelfstandig mocht begeleiden weet ik nog als de dag van gisteren. Het was een thuisbevalling, van het vierde kindje. Ik had op school natuurlijk al een aantal bevallingen gedaan, maar de eerste keer zelfstandig is toch wel heel spannend. Gelukkig was de kraamverzorgster erbij en stond ik er niet alleen voor.” Ze houdt dan ook alle bevallingen die ze van begin tot eind heeft mogen begeleiden bij. “Gisteren was de 130e !”, zegt ze met een grote glimlach.

Stoute schoenen

Wanneer wist je dat je verloskundige wilde worden? “Ik deed eerst verpleging en daarna HBO-V en zat dus altijd al in de verplegingssector, maar eigenlijk nooit met als doel de verloskunde in te gaan. Mijn moeder werkte als kraamverpleegkundige bij de Sionsberg. Die zat natuurlijk al in de baby’s, en ik weet nog goed dat ze altijd onwijs schattige flesjes en babyspulletjes meenam.”
Toen Annelies uiteindelijk klaar was met de opleiding HBO-V groeide haar nieuwsgierigheid naar verloskunde. Uiteindelijk heeft ze de stoute schoenen aangetrokken en zich ingeschreven voor de opleiding Verloskunde. En zo begon het allemaal..

Race tegen de klok

Toen Annelies op een dag werd gebeld voor de bevalling van het derde kindje van één van de cliënten van Catharina Schrader, pakte ze meteen de auto. Het was een race tegen de klok, want ze wist dat deze vrouw altijd heel snel beviel. “Eenmaal aangekomen bij de boerderij, deed haar man open: Ja, hij is er al! Zei de boer triomfantelijk. Toen ik binnenkwam kon ik ze meteen feliciteren met de kleine baby. Het was een hele grappige en leuke ervaring.”

Fan in hús nei in thús

De mooiste bevallingen vindt ze dan ook de thuisbevallingen. “Je ziet de vrouw en partner in hun eigen omgeving, waar zij zich het meest thuis voelen. Het kindje dat wordt geboren, zal ook in dit huis opgroeien. Dat heeft gewoon iets natuurlijks wat het heel eigen maakt. Je komt heel dichtbij.” Voor Annelies is het een huis, voor het kindje wordt het een thuis.

Tring, tring

Op de vraag of het nooit routinewerk is, antwoordt ze met een schuddend hoofd nee. “Je brengt elke keer een kleine baby ter wereld, die nog een heel leven voor zich heeft. Elke vrouw, elk kindje, elke situatie en elke bevalling is weer uniek. Zodra de telefoon rinkelt voel ik het dan ook weer kriebelen van binnen.” De gezonde spanning heeft ze dus nog steeds, of het nou het eerste gesprek met de (aanstaande) moeder is, een tussentijdse controle of de bevalling zelf. Het enthousiasme straalt dan ook van haar gezicht.